Ο Πήγασος ήταν το φτερωτό άλογο της Ελληνικής Μυθολογίας.Σε ακόμη μεταγενέστερους χρόνους ο Πήγασος θεωρήθηκε ως άλογο των Μουσών που ιππεύουν οι ποιητές και πετούν μαζί του ψηλά στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Τελικά οι θεοί πρόσφεραν στον Πήγασο μια αιώνια θέση στον ουρανό δημιουργώντας τον Αστερισμό του Πήγασου.Γενικά ο Πήγασος συμβολίζει αλληγορικά το θαλάσσιο νέφος (θαλάσσιοι υδρατμοί - γιος του Ποσειδώνα), που μεταφέρει τους κεραυνούς (του Δία) και που γίνονται αντιληπτοί στις καταιγίδες.




Και πως αλλιώς θα μπορούσε ένας καπετάνιος να μεταφέρει το θαλάσσιο νέφος που δυσκολεύει το ταξίδι του,παρά μόνο με τον Πήγασο.Να το βάλει πάνω εκεί και να μεταφερθεί στον ουρανό,να γίνει κευρανός που θα ξεσπάσει πέρα μακριά από τη θάλασσά του,ανοίγοντας οι ορίζοντες ξανά του καπετάνιου.
Στη ναυτιλία ισχύει η εξής ρήση:Μετά τον Θεό είναι ο καπετάνιος.
Ο Θεός λοιπόν στέλνει τις καταιγίδες και τις φουρτούνες,Εκείνος αποφασίζει πόσο,πως και γιατί.Ο καπετάνιος οφείλει να κουμαντάρει τα δύσκολα,να είναι ψύχραιμος και αποφασιστικός.Την ώρα της φουρτούνας δεν χωράνε συναισθηματισμοί και φόβοι.Η λέξη ανασφάλεια είναι άγνωστη.Την ώρα εκείνη,ο καπετάνιος στέκει αγέρωχος,αντιμετωπίζοντας τα κύματα κατάμουτρα.





Κάποτε η φουρτούνα κουράζεται και ο Θεός αποφασίζει να τη σταματήσει.Τότε εμφανίζεται ο Πήγασος,ως απομηχανής Θεός και πέρνει το θαλάσσιο νέφος να το πάει ψηλά και μακριά.Και τότε,μόνο τότε ο καπετάνιος μαλακώνει και ξεχνάει το αγέρωχο σκληρό ύφος.Ξαναθυμάται τις λέξεις φόβος,ανασφάλεια,ευαισθησία και ξαναγίνεται παιδί.
Ζητάει μια αγκαλιά,ένα χαμόγελο...να πάρει κάτι από αυτά να τα έχει μαζί του,έτσι σαν εφόδια που θα του χρειαστούνε στην επόμενη φουρτούνα.
Γιατί της θάλασσας μα και της ζωής οι φουρτούνες, δεν σταματάνε ποτέ.Και όλοι θέλουνε έναν καπετάνιο και ο καπετάνιος έναν Πήγασο...